عرض کردیم در سلام سه معنا نهفته است،
- یک معنای سلامت، وقتی به امام حسین(علیه السلام) سلام می کنیم یعنی جوری زندگی می کنیم که از رفتار و اخلاق مان آسیبی به شما نمی رسد،
- معنی دوم تسلیم بود
- معنای سوم سلم بود، یعنی اگر قرار است انسان با گرایش هایش زندگی کند معیار حب و بغض من، شما هستید.
از این سلام به موالات منتقل می شویم؛ موالات یعنی پی در پی آمدن چیزی، یعنی بین من و امامم هیچ فاصله ای نیست همان باور و عقیده ای که او دارد من هم دارم،
موالات یعنی نه جا زدن و نه جا ماندن
حضرت علی(علیه السلام) در خطبه 127 می فرماید به زودی دو گروه نسبت به من هلاک می گردند، یکی دوستی که افراط می کند و به دور از حق کشیده می شود و دیگری دشمنی که در کینه نسبت به من زیاده روی کرده است؛
موالات شرط نجات است،
سپس می فرماید بهترین افراد نسبت به من آن هایی هستند که میانه رو هستند؛ یعنی همراه امام شان هستند. می فرماید از آن ها جدا نشوید و از تفرقه و پراکندگی بپرهیزید.
دوست اگر موالات نداشته باشد همین محبتش او را به هلاکت می کشاند، جامعه ای که عقلانیت بر محبتش حاکم نباشد به سمت هلاکت می رود. در داستان موالات ما یک ریشه یابی و مراتبی را باید امشب گفت و گو کنیم، یعنی رسیدن به این مراتب ریشه هایی دارد که باید با آن ها به موالات برسیم.
اول معرفت است، باید ابتدا شناخت های مان را اصلاح و تکمیل کنیم. راه رسیدن به این معرفت هم خود اهل بیت هستند.
مرحله بعد محبت است، دوستی و دشمنی نتیجه ی معرفت است. باید اهل بیت(علیه السلام) را بشناسیم تا به محبت برسیم. حضرت در نهج البلاغه می فرماید محبت و بغض ما نشانه ی ایمان و عدم ایمان حقیقی است.
من با شعار خونی که در رگ ماست می کنم ولی آقای ما از درد فرهنگی می فرماید شب خوابم نمی برد و ضجه می زند، در این سن هفده ساعت در روز کار می کند بعد من ادعای انقلابی گری فقط می کنم.
ریشه ی سوم مودت است، مودت محبتی است چنان شدید که هم در عقیده و هم در رفتار تجلی کرده است.
در ماجرای موالات ما به مودت میرسیم و در مودت، محبت باید در کردار و گفتار و رفتار ابراز شود.
در خطبه 97 نهج البلاغه حضرت از مردم مدعی می خواهد برای اثبات محبت و مودت شان از اهل بیت اطاعت کند. از موالات به محبت می رسیم، اگر کسی سلام و موالاتش کامل باشد به محبت می رسد. این محبت گل زیارت عاشورا است.
ما در زیارت عاشورا می گوییم این همه راه آمدیم به ما معیت با امام حسین(علیه السلام) را عطا فرما، آن وقت دیگر فرق ندارد سال 61 هجری باشی یا هزار و چهار صد سال بعد.
